به مدرسه دیر رسیدم چون…

همه ما برای یک بارهم که شده به مدرسه دیر رسیده‌ایم. آن یک بار را به خاطر دارید؟ چه بهانه‌ای برای معلم یا ناظم‌تان جور کردید؟ ساده‌ترین جوابی که احتمالا به ذهن همه‌ی ما در آن لحظه حساس رسیده است این بوده: راستش خواب موندم! یا شاید ماشین بابامون خراب شد...

اما تا حالا فکر کردید که می‌توان جواب‌های بی‌شماری به این سوال داد؟

«بگو ببینم،چرا امروز صبح دیر رسیدی؟»

باز هم خانم معلم از آن سوالهای سخت پرسید که بچه ها باید یک داشتان طولانی برای جواب اماده کنند. هنری هم همین طور، اولش چند مورچه غول پیکر صبحانه اش را دزدیدند، موقع قرض گرفتن از همسایه بغلی دید که چه اشتباهی کرده و در راه رسیدن به ایستگاه اتوبوس نینجاها حمله کردند. وقتی از پس نینجاهای بدجنس بر امد تازه خانم های آوازه خوان ترسناک سر رسیدند! وقتی هم خودش را به اتوبوس مدرسه رساند یک گوریل گنده اتوبوس را با موز اشتباهی گرفت و… هنری خواست خودش را با اسکیت به مدرسه برساند که چند موجود زیرزمینی عجیب و غریب دستگیرش کردند…

از دست آنها فرار کرد که یک باره …

مگر می شود کودکی در دنیا باشد که حداقل یک بار دیر به مدرسه نرسیده باشد و توی دلش هزار تا جواب برای پاسخ به ناظم و علم اماده نکرده باشد. هزار راه به سرش نزند که با رفتن انها زودتر به مدرسه برسد و هزاربار در میان راه دلش برای انجام کار دیگری تاپ تاپ نکند؟

هنری هم امروز دیر به مدرسه رسیده است و باید دلایل قانع کننده ای برای این تاخیر بیاورد. دلایلی که خانم معلم باور کند. مساله اینجاست که همه ی دلایلی که در جیب دارد تخیلی اند و باور کردنشان خیلی سخت است اما هنری یک راهی پیدا می کند و این دلایل تخیلی را بامزه تعریف میکند تا شبیه قصه هایی شود که قبلا شنیده، آلیس در سرزمین عجایب، شنل قرمزی و …

در بزنگاه های رنج اور زندگی و بن بست های پیچیده قدرت خیال بهترین داروی تسکین بخش کودکان است. می تواند دستهای انها را گرفته و به سلامت از ماجرا عبور دهد اما حرکت به هنگام بر مرز خیال و واقعیت و فرو نرفتن در هیچ کدام مهارتی است که ادبیات کودکان برای درونی سازی و تقویت آن مثمرثمر بوده و هست. دیوید کالی با همین بینش به خلق مجموعه هِنری پرداخته است و بنجامین چاد با تصویرگری اعجاب آور و پر جزییاتش حقیقتا گل کاشته است. امتیاز من به ایده، پرداخت، تصویر، ترجمه و کیفیت فنی کتاب ۵ ستاره درخشان است.