آنچه باید درباره کودک خود بدانیم (براساس سخنرانی های دکتر ماریا مونته سوری)

اصل زیربنایی پیاده‌روی این نیست که فرد بزرگ‌سال کودک را برای پیاده‌روی به همراه ببرد بلکه این کودک است که برای پیاده‌روی می‌رود وفرد بزرگ‌سال فقط او را همراهی می‌کند. این است آن‌چه اتفاق می‌افتد. کودک برای پیاده‌روی می‌رود. چیز جالبی می‌بیند و برای مشاهده می‌ایستد. اگر به اندازه‌ی کافی علاقه‌مند باشد احتمالا می‌نشیند تا به آن نگاه کند. کار فرد بزرگ‌سال این است که به دنبال کودک برود و از او حمایت کند. روزی دکتر مونته‌سوری در یک جاده‌ی طولانی در حومه‌ی شهر سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیا. فردی ژاپنی را می‌بیند که با کودکش راه می‌رود. کودک به آهستگی راه می‌رفت. معمولا کودکان دوست دارند بدوند؛ اما این کودک به آهستگی راه می‌رفت. معمولا کودکان دوست دارند بدوند؛ اما این کودک به آهستگی راه می‌رفت. گام‌های پدر با گام‌های کودک هماهنگ شده بود و کودک را همراهی می‌کرد. ناگهان کودک شلوار پدر را گرفت. دکتر مونته سوری پشت سرآن‌ها قدم می‌زد و کنجکاو بود تا ببیند چه اتفاقی می‌افتد. پدر فقط با پاهای باز می‌ایستد و کودک شروع به دویدن به گرد پاهای او می‌کند. تا وقتی کودک این بازی را به پایان می‌رساند پدر با صبوری اما جدی هم‌چنان می‌ایستد. وقتی کودک دوباره شروع به راه رفتن می‌کند پدر به آهستگی به دنبال او می‌رود. دکتر مونته‌سوری با علاقه‌ی فراوان آن‌ها را دنبال کرد. بعد از مدتی کودک کنار دیوار نشست و پدر به آرامی کنار او نشست. در مورد این نمونه پیاده‌روی، فرد بزرگ‌سال به دنبال کودک می‌رود و می‌بیند چه چیزهایی در کودک علاقه ایجاد می‌کند و بنابراین به او اجازه می‌دهد به دنبال نیازهای طبیعی‌اش باشد؛ بدین ترتیب در خانه کودکان. ما نیز کودک را دنبال می‌کنیم و اجازه می‌دهیم به پیش‌برود و کم کم با مشاهده‌ی کارهایی که انجام می‌دهد نیازهایش را کشف می‌کنیم و در برآورده ساختن آن‌ها به او کمک می‌نماییم.