ماجراهاي بيكل دوستي كه خيالي نبود

در سرزمین یکی بود ها یکی نبودها، زیر گنبدی کبود، اتوپیای کودکی بسیاری از ما سرزمینی بود که دوستان خیالی مان اهل آنجا بودند. رفیق/ان فابریک نادیدنی که همیشه دست در دست مان حضور داشتند، زمزمه کنان دنیا را نشانمان دادند و در هنگامه ترس، اضطراب وتنهایی تکیه گاه نابی می ساختند.
بیکل یکی از همین رفقای خیالی در اتوپیای کودکی است، منتظر است تا انتخاب شود، نشاندار شود، اسم دار شود اما خبری از هیچ کودکی نیست، هیچ کس سراغش را نمی گیرد.
وقتی خسته شد از تنهایی، شروع می‌کند به سفر، زدن به دل دنیاها، خیالی تا واقعی، مرزها را طی می کند تا به دخترکی می رسد که در اولین نگاه می فهمد “خودش” است.